دشمنان جمهوری اسلامی، که عمدتا در اردوگاه لیبرال دموکراسی قرار دارند و محل تجمعشان هم جایی است که «غرب» نامیده می شود، نگاهی سه بعدی به مقوله قدرت دارند. در نظر اینان، قدرت مثلثی است متشکل از سه ضلع اقتصاد، ایدئولوژی و توان نظامی. غربی ها بر این باورند که هر حکومتی، بر پایه این سه اهرم قدرت استوار است و لذا اگر کسی می خواهد بر جهان حکومت کند، از یک سو باید این هر سه اهرمش قویترین نوع آنها در دنیا باشند، و از طرفی دیگر، باید با استفاده از همین اهرم ها، دیگر قدرت های رقیب یا مانع را از صحنه حذف کند. اگر این فرضیه را بپذیریم که غرب به دنبال حکومت بر جهان است و جمهوری اسلامی را مانعی برای تحقق اهداف استکباری خویش می بیند، باید منتظر رویارویی با غرب، در سه حوزه ای که ذکر آنها رفت، باشیم.

     در تاریخ سی ساله انقلاب اسلامی، سه جبهه ای که دشمن در آنها با ما وارد نبرد شده، به خوبی قابل شناسایی اند. در حوزه نظامی، ابتدا کشتار ملت مسلمان ایران، و ترور ناجوانمردانه مسئولین نظام اسلامی توسط منافقین در دستور کار نظام سلطه قرار گرفت. پس از مهار شدن جریان ترور در داخل، پروژه درگیری بیرونی به اجرا گذاشته شد و هشت سال دفاع مقدس نتیجه آن بود. دشمن، که به تعبیر امام(ره) «همه کفر» را به یاری طلبیده بود،  هشت سال جنگ خانمان سوز علیه ملت بی گناه ما به راه انداخت، اما مقاومت  حماسه سازان ما او را سر جای خود نشاند. به گونه ای که هیچ مدعی دیگری پس از آن جرئت تجاوز به خاک پاک ایران را به خود نداد.

    در حوزه اقتصادی، دکترین تحریم با هدف تضعیف اقتصادی ایران پایه ریزی و به اجرا گذاشته شد. اما تیر تحریم اقتصادی نیز به سنگ خورد ودشمنی که  زمانی «سیم خاردار» را از ملت ایران دریغ می کرد،  امروز شاهد تسخیر فضا توسط ایران است و نمی تواند «امید» اش را انکار کند؛ ایران را جزو معدود قدرت های صاحب انرژی هسته ای می بیند. همه اینها، بی ثمر ماندن تلاش دشمن در تضعیف اقتصادی ایران را حکایت می کنند. 

     دشمن از جبهه ایدئولوژیک نیز غافل نماند. هم او که پیشتر تئوری استفاده از مزدوران داخلی را برای ترور کور ملت ایران آزموده بود، این بار نیز با بهره گیری از پیاده نظام داخلی، همه هم خود را مصروف سست کردن پایه های ایدئولوژیک نظام جمهوری اسلامی کرد. برای اجرای پروژه های جنگ ایدئولوژیک، جریانی ایدئولوژیک لازم بود که با سلاح عقیدتی غرب و با توسل به عملیات روانی، به جنگ ایده حکومت اسلامی برود. «اصلاحات» این ماموریت را به عهده گرفت و پرچم دموکراسی سازی آمریکایی برای  مقابله با تفکر قدسی ولایت فقیه بالا رفت. آزادی، حقوق بشر، جامعه باز، تفکرات پوچ وبر و پوپر، جامعه مدنی، فمینسم، لیبرالیسم... همه و همه تیر شدند و دشمن با کمان اصلاحات آنها را به سوی نظام اسلامی پرتاب کرد تا بلکه تفکر اسلامی، ارزش ها و آرمان های امام(ره) و انقلاب اسلامی، از صحنه به در شوند. اصلاحات تا جایی پیش رفت که سردمداران آن عقاید انقلاب اسلامی را مایه خجالت خواندند! جنگ فکری عظیمی درگرفته بود. در یک سو مردان خدا بودند با اتکا به یاری حق، و در سوی دیگر ایادی استکبار و استثمار... و متوسل به زر و زور و منکر کارآمدی دین.

      و هم اکنون که مردم اصلاحات را از اریکه قدرت به زیر کشیده اند، سوالی که باید پرسید این است که دشمن در جبهه ایدئولوژیک چه وضعیتی دارد؟ آیا به پیروزی رسیده یا مانند دو جبهه دیگر زمین گیر شده است؟ پاسخ این سوال محرز است و در مورد آن اختلافی نیست. اما شنیدن اعتراف دشمن به شکست، طعم دیگری دارد. چندی پیش خبرنگار هفته نامه تایم در تهران، در گزارشی هشدار گونه که خطاب به سران واشنگتن، سردسته دشمنان ملت ما نوشته بود، از زبان یکی از دانشجویان ایرانی آورده بود: «هدف ما مبارزه با ستم و جور در سراسر دنیاست... تا زمان برچیده شدن ظلم و ستم، ما به راه خود ادامه خواهیم داد» و سپس با جمع بندی دقیقی از گزارش ویژه خود نتیجه گرفته بود که «دوران ارزش های انقلاب اسلامی به پایان نرسیده است... واشنگتن، توجه کن!». در عوض،  همانگونه که پروفسور بیمن از استادان دانشگاه مینه سوتای آمریکا اخیرا به کیهان گفت، اندیشه های امام خمینی(ره) سراسر جهان را درنوردیده است و هرچه جلوتر می رویم ایده آل های امام(ره) پررنگ تر می شود.

     اگرچه تلاش دشمن در هر سه جبهه برای سرنگونی نظام اسلامی همچنان با حرارت ادامه دارد، اما نکته اینجاست که ملت ما راه خود را شناخته و آزمون خود را پس داده است. نه فریب آزادی و دموکراسی را می خورد، نه با چماق تسلیم می شود و نه با هویج تطمیع.

 http://basyj114.persianblog.ir

 نوشته شده توسط نشریه چشمه در یکشنبه 87/12/25 و ساعت 3:26 عصر | نظرات دیگران()

تربیت یافتگان انقلاب اسلامی، بر این باورند که «انتقاد»، قرین «انقلاب» است و عامل پویایی آن. نرم افزار انقلاب اسلامی، «انتقاد از وضع موجود» است و کسانی که این را برنمی تابند، بی تردید بدنبال توقف انقلاب هستند. «دوستان نادان» که خود را محب انقلاب معرفی می کنند، می پندارند که اگر انتقادی از شرایط موجود صورت گیرد، ضربه هولناکی بر پیکره انقلاب وارد شده است. از این رو «دلسوزانه»!‌ بدنبال توجیه کاستی ها برآمده و اصطلاحاً «ماست مالی» می کنند... براستی محک ما در انتقاد چه باید باشد؟

بهتر است از منظر «توجیه گران خسته» به این موضوع بنگریم. برای مثال، از جمله اساسی ترین انتقاداتی که به جمهوری اسلامی وارد می شود، وجود فقر اقتصادی و بی عدالتی است، که حتی از زبان رهبر انقلاب نیز بارها شنیده ایم. تا می خواهی وارد این موضوع شوی، سلسله ای از منطق ها را چیده و توجیه وضع موجود را می آغازند. توجه بفرمایید:

?. مگر فقر اقتصادی مختص ایران است؟ همین بیخ گوش ما را ببینید که در افغانستان و عراق چه می گذرد. ?. شما که اوضاع اقتصادی سال های قبل از انقلاب را ندیده اید. اگر بودید، حالا می دانستید که در اثر انقلاب اسلامی چه تغییرات مثبتی در زندگی مردم رخ داده است. ?. اگر سری به امریکا بزنید، آنوقت قدر انقلاب را می دانید. خیابان های نیویورک مملو از فقرایی است که از تامین ابتدایی ترین امکان معاش ناتوانند.  از تغذیه مناسب بی بهره اند و خلاصه اینکه بیچاره و بدبخت اند.  مقایسه های حمایت آمیز از انقلاب اسلامی، معمولاً خارج از این سه نیستند. اما آیا این مقایسه ها اصالت دارند؟

از فقره ی افغانستان و عراق درمی گذریم که ناگفته پیداست که مقایسه ایران انقلابی با نظایر این کشورهای فلک زده، تا چه اندازه سخیف است. کشوری که داعیه ی تفکر جهانی دارد، چگونه می تواند به برتری خود بر افغانستان بنازد؟!

در باب مقایسه سال های قبل و بعد از انقلاب نیز نمی خواهیم زیاد توقف نماییم. هر چند جهش های ناشی از انقلاب اسلامی، بر آنچه در سال های قبل از انقلاب رخ داده، می چربد، ولی این مقایسه را نیز چندان موجه نمی دانیم. چرا که معتقدیم ماهیت دو مقطع یاد شده کاملاً متفاوت از هم بوده است. مملکتی که «شاهنشاه دیکتاتور» بر آن حاکم است، نمی تواند همپای حاکمیت اسلام باشد. پس این مقایسه، رسمیت ندارد.

اما جالب ترین فقره از این دست توجیهات، مقایسه اوضاع اقتصادی و اجتماعی جمهوری اسلامی ایران با امریکا و سایر ممالک غربی است. هر چند تصویر کردن آنچه در آن کشورها می گذرد، می تواند تصورات خیالی و دور از واقعیت را باطل سازد، ولی نمی تواند مبنای درستی برای ارزیابی عملکرد انقلاب اسلامی باشد. موضوع فقر اقتصادی را در نظر بگیرید.

مگر برنامه ریزان اقتصادی امریکا ادعا دارند که می خواهند فقر را ریشه کن نمایند؟ آیا اصولاً نظام اقتصادی کاپیتالیستی با محوریت بازار آزاد، بدنیال بهره مندی «همگان» است؟ جایگاه «عدالت» ـ به مفهومی که ما می شناسیم ـ  در تفکر لیبرالی کجاست؟ عصاره ی اقتصاد سرمایه داری در این خلاصه می شود که: «برای بهره مندی عده ای، ناگزیر باید عده ای دیگر محروم شوند».  از این رو هیچگاه ادعا نمی کنند که زندگی «همه» را سامان خواهند داد . اساساً «عدالت» در نگاه سرمایه دارانه، چیزی جز «توانایی قاپیدن» نیست. به واقع، فقرِ بخشی از جامعه، هزینه ی رفاه بخش دیگری از جامعه ی سرمایه داری است. مگر تفکر تکنوکرات های عصر سازندگی در ایران، غیر از این بود؟ مگر اینها نمی گفتند برای حرکت چرخ های توسعه ی اقتصادی، چاره ای جز آنکه عده ای فراموش شوند، نیست؟‌ مگر باور این قبیله بر این استوار نبود که برای استقرار عدالت اجتماعی، ابتدا باید توسعه یافت و ثروتمند شد آنگاه به توزیع ثروت پرداخت؟

اما نگاه اسلام به موضوع، دیگرگونه است. ادعای اسلام چیز دیگری است. از نظر اسلام، تمام نفوس، حق بهره مندی دارند و نمی توان به بهانه ی برخورداری دسته ای، دسته ای دیگر را محروم ساخت. بنابراین جمهوری اسلامی نیز نمی تواند خود را افغانستان و امریکا یا ایران شاهنشاهی مقایسه کند؟ چرا که از یک سنخ نیستند.

محک مقایسه ی انقلاب اسلامی، تنها و تنها خودش است. یعنی انقلاب اسلامی را با خودش مقایسه می کنیم و نه با دیگری. در تمام انتقاداتی که از وضع موجود می شود، ملاک انتقاد، خود انقلاب و آرمانهایش است و نه چیز دیگر. دلسوزان نیز اگر بدنبال تقویت انقلاب هستند، باید که چشم ها را شسته و انقلاب را دوباره مرور نمایند تا ببینند آنچه را که می باید. نمی توان دلخوش بود که از چند کشور فقیر و درمانده پیشی گرفته ایم و یا اینکه دیگران هم وضعشان بهتر از ما نیست. این توجیهات، شایسته ی یک تفکر جهانی نیست.

http://asretadbir.blogfa.com

 نوشته شده توسط نشریه چشمه در دوشنبه 87/11/21 و ساعت 9:49 عصر | نظرات دیگران()