یکسال دیگر هم گذشت و انقلاب اسلامی پیروزی خود را با شرکت اکثر اقشار و اصناف در راهپیمائی 22بهمن جشن گرفت و چیزی که شیرینی این جشن پیروزی را به تلخی ناکام کرد حضور کم رنگ دانشجویان فردوسی مشهد در این راهپیمایی بود و تعداد دانشجویان شرکت کننده به قدری کم بود که برای درک این حضور تنها همین بس که تعداد دانش آموزان بعضی مدارس از تعداد کل دانشجویان ما بیشتر بود و این بیشتر به یک فاجعه می ماند چون دانشگاهی که حدود 16هزار دانشجو دارد فقط به تعداد چند اتوبوس شرکت کننده در این راهپیمایی داشته است. و مسئله شرم آور و در عین حال غرور آفرین در باب این اتفاق این است که تعدادی از دوستان روشندل و کم بینای ما با آنهمه مشکلاتی که در طی مسیر با آن مواجه شدند در این راهپیمایی شرکت کردند و به ما کاهلان نشان دادند که در هر شرایطی می توان به فرمان ولی امر مسلمین جهان لبیک گفت و مایه مباهات و فخر دانشگاه فردوسی مشهد شدند. و نقطه شرم آور در اینباره این است که ما دانشجویانی که ادعای وفاداری به نظام جمهوری اسلامی و پاسداری خون شهدا را داریم کاملا بی تفاوت از کنار این فریضه بزرگ و حیاتی گذشتیم و بیشتر با آن اعضای بسیج، جامعه و انجمن اسلامی و بچه هیئتی هایی است که دیروز جز تعداد اندکی اثری از آنها مشاهده نشد. آری ما چگونه خود را فدایی اسلام و امام زمان می دانیم و هر روز ندای عجل علی ظهورک را سر می دهیم ولی حتی حاضر نیستیم به اندازه چند ساعت از وقتمان را به این مسئله مهم اختصاص دهیم. مگر جنایات اسرائیل در غزه، کشتار شیعیان عراق و لبنان و ... دل هر مسلمان و انسان آزاده ای را به درد نمی آورد؟ مگر ادعای پاسداری از خون هزاران شهید که این انقلاب و آزادی را برای ما به ثمر رساندند و حفظ کردند را نمی کنیم؟ پس چرا اینقدر بی تفاوتیم....

"مسلمین را چه شده است که در این مسائل که مربوط به اسلام است و مربوط به حیثیت مسلمین، ساکت نشسته اند، تماشاچی شده اند!" (امام خمینی)

و جواب امام در مورد کسانیکه درس و امتحان را بهانه قرار می دهند اینطور است:"... آقا! شما موظفید که به اسلام خدمت بکنید، خدمت همین نیست که فقط درس بخوانید، این هم یک شعبه است، موظفید که گرفتاریهایی را که برای مسلمین پیش می آید در آن دخالت بکنید. موظفید دخالت بکنید."

و برای آن دسته از دانشجویان و روحانیونی که سیاست را جدای از دیانت می دانند و به انزوا و دوری از این مسائل می پردازند و تصور این را دارند که مشکلات تمام مسلمین تنها و تنها با ظهور حضرت حجت حل می شود، تنها به اشارات آن پیر سفرکرده قناعت می کنیم:" اینجانب نصیحت متواضعانه برادرانه می کنم که آقایان محترم برای رضای خدا و حفظ اسلام این جمهوری را تقویت نمایند و باید بدانند که اگر این جمهوری اسلامی شکست بخورد ، به جای آن یک رژیم اسلامی دلخواه بقیه ا... روحی له الفدا یا مطیع امر شما آقایان تحقق پیدا نخواهد کرد. بلکه یک رژیم دلخواه یکی از دو قطب قدرت  به حکومت می رسد" صحیفه جلد21 صفحه 202

اما نه ما همه خود می دانیم که این حرفهایی که می زنیم بهانه ای جز برای توجیه سست کاری هایمان نیست وگرنه باید اندکی تغییر در احوال ما حاصل می شد . ای قائم آل محمد شاهد باش که ما به فرمان نایبت که حضور مردم را در صحنه های انقلاب فریاد می زند لبیک نگفتیم و اینها را بیشتر باید آن تشکلهایی که ما خود را جدای از آنها نمی پنداریم آویزه گوش خود قرار دهند که با پخش انواع بیانیه ها و اعلامیه ها حضور دانشجویان را در عرصه راهپیمایی درخواست می کردند، جز تعداد اندکی از آنها هیچکدام از اعضا اصلی این تشکلها در روز راهپیمایی دیده نشدند و در خاتمه سخنان خود را با بیانات رهبر عزیز و گرانقدر جمهوری اسلامی ایران پایان می بخشیم:

" برای نسل جوان، بخصوص نسل جوان دانشجو بی تفاوتی و خونسردی جایز نیست. آن جوانی که به سرنوشت کشور نیاندیشد و حوادث و خصومتهایی را که نسبت به کشورش در دنیا سازماندهی می شود نبیند و نسبت به آنها نجوشد و نخروشد، آن جوان لایق این نیست که نام جوان شهروند یک ملت انقلابی را روی خودش بگذارد".

علی نقوی - مهندسی برق ورودی 84

 نوشته شده توسط نشریه چشمه در سه شنبه 86/11/23 و ساعت 1:41 صبح | نظرات دیگران()