جریانات مختلف عزاداری و شیوه های گوناگون عزاداری از جهت وخامت و وزانت طیف وسیعی را می سازند که می توان یک سر آن را نزد امثال حاج منصور ارضی و حاج سعید حدادیان یافت و سر دیگر آن را نزد جریانی که در این قسمت مورد بحث قرار می گیرد . نگارنده معتقد است هر هیاتی که به همان اندازه این ویژگی ها در آن ذاتی شده باشد باید احساس خطر کرده و برای اصلاح آن چاره اندیشی کند.

ویژگی های موردنظر را می توان در چهار دسته طبقه بندی کرد.

الف) بیان و سبک ادبی

1 . تقلید از ترانه های مبتذل که بعضا به آن جا میرسد که در یک مصرع نام یکی از معصومین جایگزین نام معشوقه مربوطه ترانه ساز می شود .

2 . رو آوردن به صراحت در بیان جزئیات مصائب و بعبارت دیگر مکشوفه خوانی

3 . تاکید بر ظاهر ائمه، بیان معاشقاتی پیرامون خطو خال و بازو و گیسو آن بزرگواران و استفاده از تعبیرات عامیانه برای ابراز عشق.

4 . ادبیات کم مایه و بی بهره از آرایه خای ادبی در مقایسه با سبک های سنتی اصیل.

ب) مضمون مدایح و مراثی:

1 . تبدیل حب ائمه به عشقی شخصی  و صرفا احساسی و دور کردن آن از تولایی دارای ابعاد معرفتی و عملی.

2 . بالا بردن ائمه و حب آنان تا حدی که جای خدا و حب خدا را می گیرد. و مضامین کفر آمیزی چون "خدای من حسینه" یا مباهات به فراموشی خدا

در اثر عشق به ائمه (ع)

3 . بی مبلاتی از بهره گیری خرافات ، تحریفات و ...

4 . تاکید بیش از حد بر مساله زیارت بنحوی که برای مثال کربلا و کربلا رفتن، تمام آرمان شاعر را تشکیل می دهد و کربلایی زیستن کمتر مورد توجه قرار می گیرد.

ج) سبک عزاداری و نوحه خوانی:

1 . تکیه بر آهنگهای هیجان آور و تند و مبادرت به حرکات موزون.

2 . چربیدن سینه زنی های پر فشار و پر سر و صدا بر اشک و سوز و حزن.

3 . استفاده از عواملی چون صدای مداح سیستم صوتی و ... برای هیجانی کردن فضا تا حد ممکن.

د) فضای کلی :

1 . رواج نمادها و عادات خاص چون سیگار کشیدن ، شلوار های خاص ، لخت شدن و ...

2 . به فراموشی سپردن سخنرانی و موعظه ، زیارت و ... یا قرار گرفتن آنها در حاشیه مجلس بنحوی که مو عظه یا زیارت و دعا  اگر خوانده شود هم مقدمه سینه زنی است.

3 . محوریت مداح و کاهش نفوذ روحانیون و ارتباطات شخصی فضای هیئت.

4 . آمیخته شدن شدن طرفداران انقلاب و غیر انقلابیون و ضد انقلابیون باهم فقط برای سینه زنی بدون هیچ معیار دیگری برای پیوند دادن افراد .

مجددا تاکید میشود هر هیاتی ممکن است تنها یک- دو تا از ویژگی های مذکور را داشته باشد و البته این ویژگی ها - هر چند به لحاظ فقهی نتوان اشکالی درآن یافت – یک زنگ خطر اخلاقی و فرهنگی می باشد.  

 نوشته شده توسط نشریه چشمه در پنج شنبه 86/12/16 و ساعت 4:31 عصر | نظرات دیگران()

« اخیراً کتابى به نام نقشه‏اى براى جدائى مکاتب الهى در آمریکا انتشار یافته که در آن گفتگوى مفصلى با دکترمایکل برانت یکى از معاونان سابق سیا سازمان اطلاعاتى مرکزى آمریکا انجام شده است او در این زمینه مى‏گوید بعداز مدتها تحقیق به این نتیجه رسیدیم که قدرت رهبر مذهبى ایران و استفاده از فرهنگ شهادت در انقلاب ایران تأثیرگذار بوده است ما همچنین به این نتیجه دست یافتیم که شیعیان بیشتر از دیگر مذاهب اسلامى فعال و پویا هستند دراین گردهم آئى تصویب شد که بر روى مذهب شیعه تحقیقات بیشترى صورت گیرد و طبق این تحقیقات برنامه‏ریزیهایى داشته باشیم بهمین منظور چهل میلیون دلار بودجه براى آن اختصاص دادیم و این پروژه درسه مرحله به‏ترتیب زیر انجام شد... پس از نظر سنجیها وجمع آورى اطلاعات از سراسر جهان به نتایج مهمى دست یافتیم متوجه‏شدیم که قدرت مذهب شیعه در دست مراجع و روحانیت مى‏باشد... این تحقیقات ما را به این نتیجه رساند که بطورمستقیم نمى‏توان با مذهب شیعه رودر رو شد و امکان پیروزى بر آن بسیار سخت است و باید پشت پرده کار کنیم مابجاى ضرب المثل انگلیسى اختلاف بیانداز حکومت کن از سیاست اختلاف بیاندازد نابود کن استفاده کردیم و درهمین راستا برنامه ریزیهاى گسترده‏اى را براى سیاستهاى بلند مدت خود طرح کردیم حمایت از افرادى که بامذهب‏شیعه اختلاف نظر دارند و ترویج کافر بودن شیعیان به گونه‏اى که در زمان مناسب علیه آنها توسط دیگر مذاهب اعلام‏جهاد شود. همچنین باید تبلیغات گسترده‏اى راعلیه مراجع و رهبران دینى شیعه صورت دهیم تا آنها مقبولیت خود رادر میان مردم از دست بدهند.»

سخنرانی سید احمد خاتمی

بخوانید و قضاوت کنید ....

فرهنگ عاشورا خشونت آفرین است اگر کشته شدن آسان شد کشتن هم آسان میشود

عبدالکریم سروش

نشاط 12/3/78

" اشهد انک قد اقمت الصلوه و اتیت الزکوه و امرت بالمعروف و نهیت عن المنکر" مربوط به گذشته است و به جای این زیارتنامه مطالب حاوی" آزادی" بگذارید.

همشهری 5/2/78

سالهای فراوان و بلکه قرنها از این بزرگداشت (قیام عاشورا ) حاصلی جز تاثر ، حزن و اشک آوری نداشته .

جواد مقامی

آفتاب امروز 24/1/78

شیعیان برای استفاده خود به آن  (عاشورا) تاکید فراوان ورزیدند و کوشیدند تا نور فروغ این حادثه فراموش نشود ... در روزگار حاضر هیچ یک از این عوامل عاطفی دیگر به کار ما نمی آید

نشاط 30/1/78

هنوز هم از داستان حسین استفاده کردن و عنصر انتقام ، عنصر کینه توزی و عنصر خشونت و خونریزی را زنده نگه داشتن و از طریق تحریک عواطف ، دشمنان عینی و غیر عینی ،موهوم و غیر موهوم تراشیدن و این حادثه را خرج آن امور کردن  شایسته نیست.

نشاط 30/1/78

تراژدی حسین بن علی مشابه تراژدی های آنتیگونه، تامس مور و جان پروکتور است .

محمدسعید حنایی

ماهنامه کیان فروردین 78

هیئتهای مذهبی منشا خشونت اند و بسیجیها اعضای تشکیل دهنده این هسته ها می باشند

محمد قوچانی

عصر آزادگان

20/1/79

تحریف و تهاجم به اصول و ارزشها

احکام کیفری اسلام کارایی ندارد و موجب رواج خشونت میگردد. مجازاتهای سنگین بدنی چون سنگسار سیاست های کیفری در حق زنان و غیر مسلمانان از آن جمله اند.

مهر انگیز کار

ماهنامه کیان ش59 ، بهمن 77

در تاریخ  جدید خدائی که مومنان کشف می کنند ممکن است با خدائی که گذشتگان کشف و تجربه می کردند متفاوت باشد.

عبدالکریم سروش

ماهنامه کیان

شماره52

جامعه ایران فاز سنتی را پشت سر گذاشته و می خواهد مدرن و صنعتی شود. اما در این جامعه خدا نمرده است . بنابراین ما چگونه می توانیم به این وضعیت چیره شویم.

علیرضا علوی تبار

یالثارات

4/3/79

تفکر شیعه گری موجب انحطاط مملکت ما و مانع برای دموکراسی است.

غلامرضا سالار بهزادی

صبح امروز   23/8/78

در بعد مسائل فرهنگی سه مشکل هست که حوزویان باید آن را حل کنند یکی موسیقی که انسان هر وقت دلش خواست ضبط را روشن کند و یکی رقص و دیگری ماهواره به نحوی که در فیلم به زنان از زانو به بالا عریان  هم بتوان نظر انداخت.

جهانبخش محبی نیا

آفتاب  امروز

3/7/78  ص7

 نوشته شده توسط نشریه چشمه در پنج شنبه 86/12/16 و ساعت 4:31 عصر | نظرات دیگران()

گفتیم که یک سخن یا منظومه حماسى آن است که در روح انسانى هیجانى در جهت سلحشورى و ایستادگى و دفاع از عقیده ایجاد کند . و یک شخصیت حماسى  آن کسى است که در روحش این موج وجود دارد . تاریخچه عاشورا , دو صفحه دارد , یک صفحه آن صفحه اى است سیاه و تاریک , نمایشى است که از جنایت بشریت . پسر معاویه , پسر زیاد , پسر سعد و... , قهرمان این داستان جنایى هستند  جنبه مثبت نیز دارد . نمایشگاهى است از عظمت و علو بشریت , از این نظر قهرمان داستان , پسران على هستند , حسین بن على است , عباس بن على است , دختر على زینب است .

 بنابراین حالا که فهمیدیم این داستان دو صفحه دارد , مى خواهیم صفحه دوم آن را هم مورد مطالعه قرار دهیم و اعتراف بکنیم که ما در گذشته این اشتباه را مرتکب شده ایم که این داستان را فقط از یک طرف آن مطالعه کرده ایم .

مرد بزرگ , روحش صاحب حماسه است , خواه براى خودش کار کرده باشد , یا براى یک ملت و یا براى بشریت و انسانیت کار کرده باشد . مرد بزرگ کسى است که در روحش حماسه وجود داشته باشد , غیر از این نمى تواند باشد.

اسکندر , نادر شاه و شاه اسماعیل , همه اینها یک اراده بزرگ هستند , یک حماسه بزرگ هستند ولى حماسه مقدس نیستند . براى اینکه هر یک از اینها مى خواهد شخصیت خودش را توسعه بدهد. برای یک ملت قهرمان است , ولى از نظر ملت دیگر جنایتکار است . اسکندر براى یونانیان یک قهرمان است و براى ایرانیان یک جنایتکار . ناپلئون براى فرانسویها قهرمان است , اما آیا براى روسیه یا براى انگلستان هم قهرمان است ؟ البته که نه . این حماسه ها , حماسه هاى مقدس شمرده نمى شوند .

 حماسه مقدس آن کسى است که روحش براى خود موج نمى زند . براى ملت خود موج نمى زند , او فقط حق و حقیقت را مى بیند . پس یک جهت که این حماسه مقدس مى شود این است که هدفش مقدس و پاک و منزه است , مثل خورشید عالمتاب است که بر همه مردم و بر همه جهانیان مى تابد .

دومین جهت تقدس اینگونه قیامها و نهضتها این است که در شرایط خاصى که هیچکس گمان[ وقوع آن را] نمى برد قرار گرفته اند , یعنى یک مرتبه در یک فضاى بسیار بسیار تاریک و ظلمانى یک شعله حرکت مى کند. فریاد عدالتى است در یک استبداد  به عنوان مثال نمرودى پیدا مى شود و در همین زمان نهضت مقدس ابراهیم صورت مى گیرد . و یا فرعونى پیدا مى شود  و در همین عصر موسى اى پیدا مى شود .

دولت اموى است , تمام نیروها را به نفع خودش تجهیز کرده است حدیث جعل می کنند , بعد از شهادت اباعبدا... به شکرانه این عمل چندین مسجد ساخته شد . ببینید ظلمت و تاریکى چقدر بوده است ! آن وقت شعله اى مانند شعله حسینى در یک چنین شرایطى پیدا مى شود .

 اگر یک نفر مى خواست یک جمله درباره على علیه السلام روایت بکند , مى رفتند در صندوقخانه ها , درها را از پشت مى بستند , بعد جمله را نقل میکرد.

 سومین جهت تقدس نهضت حسینى منطقى دارد مافوق منطق افراد عادى , مافوق منطق عقلائى که در اجتماع هستند . ابن عباس , ابن حنفیه , ابن عمر و عده زیادى در کمال خلوص نیت , حسین بن على را از رفتن به کربلا نهى مى کردند , آنها روى منطق خودشان حق داشتند , ولى حسین چیزى را مى دید که آنها نمى دیدند . نه آنها به اندازه حسین بن على خطر را احساس مى کردند و نه مى توانستند بفهمند که چنین قیامى در آینده چه آثار بزرگى دارد . چندین بار گفت : به خدا قسم اینها مرا خواهند کشت.

حسین بن على علیه السلام یک روح بزرگ و یک روح مقدس است . اساسا روح که بزرگ شد , تن به زحمت مى افتد , و روح که کوچک شد , تن آسایش پیدا مى کند . روح کوچک بدنبال لقمه براى بدن مى رود , اگر چه از راه دریوزگى و تملق و چاپلوسى باشد . اما روح بزرگ به تن نان جو مى خوراند , بعد هم بلندش مى کند و مى گوید شب زنده دارى کن . روح وقتى که بزرگ شد , باید در روز عاشورا سیصد زخم به بدنش وارد شود . آن تنى که در زیر سم اسبها لگدمال مى شود , جریمه یک روحیه بزرگ را مى دهد. جریمه روح شهید را مى دهد .

 شهید به چه کسى مى گویند ؟ روزى چقدر آدم کشته مى شوند . چرا دور کلمه شهید را هاله اى از قدس گرفته است ؟ چون شهید کسى است که یک روح بزرگ دارد , روحى که هدف مقدس دارد ,

کسى است که در راه عقیده کشته شده است , کسى است که براى خودش کار نکرده است . شهید به خون خودش ارزش مى دهد .  در راه رفاه بشریت , خون خودش را فدا مى کند . شاید خیال بکنید علماء یا مخترعین و مکتشفین و ثروتمندان بیشتر به بشر خدمت کرده اند , خیر , هیچکس به اندازه شهداء به بشریت خدمت نکرده است . چون آنها هستند که راه را براى دیگران باز مى کنند و براى بشر آزادى را به هدیه مىآورند , که دانشمندان به کار دانش خود مشغول باشد , مثل آنها مثل چراغ و مثل برق است . اگر چراغ یا برق نباشد ما و شما چکار مى توانیم انجام دهیم ؟ ما و شما مدیون قطرات خون آنها هستیم .ضمنا شما از اینجا بفهمید یک مردى که حماسه الهى است فرقش با دیگران چیست ؟ مى گوید: دنیا و مافیها براى انسانى که بخواهد خود را برده و بنده آن بکند , مثل لماظه است . آدم وقتى غذا مى خورد , لاى دندانهایش یک چیزهایى , مثلا یک تکه گوشتى باقى مى ماند همان را لماظه مى گویند .

هر کس دیگرى , هر شخصیت تاریخى , در شرایطى قرار بگیرد که حسین بن على (ع) در شب عاشورا قرار گرفت , یعنى در شرایطى که تمام راههاى قوت و غلبه ظاهرى بر دشمن بر او بسته باشد , و قطعا بداند که خود و اصحابش بدست دشمن کشته مى شوند , در چنین شرایطى زبان به شکایت باز مى کند و این را تاریخ گواهى مى دهد . جملاتى مى گویند نظیر : تف بر این روزگار , افسوس که طبیعت با من مساعدت نکرد . مى گویند وقتى ناپلئون در مسکو دچار آن حادثه شد گفت : افسوس که طبیعت چند ساعت با من مخالفت کرد .

از شعارهاى روز عاشوراى حسین علیه السلام یکى اینست : الموت اولى من رکوب العار  تا آخرین لحظه ها عملش , حرکاتش , سکناتش , سخنانش , تمام حق خواهى , حق پرستى و موجى از حماسه است . این یک حماسه است اما نه یک حماسه شخصى یا قومى . در  آن منیت نیست , در آن خود پرستى نیست, خدا پرستى است . در روز عاشورا حسین علیه السلام حد آخر مقاومت را هم مى کند , دیگر وقتى است که به کلى توانایى از بدنش سلب شده است .  یکى از تیر اندازان تیر زهر آلودى را بسوى اباعبدالله مى اندازد که در سینه   اباعبدالله مى نشیند و آقا دیگر بى اختیار روى زمین مى افتد و می فرماید : رضا بقضائک و تسلیما لامرک و لا معبود سواک.      

( شهید مرتضی مطهری)

در باب امر به معروف و نهى از منکر , این مسئله مطرح است که مرز این کار کجاست ؟ بنده و شما که باید امر به معروف و نهى از منکر کنیم تا کجا باید جلو برویم ؟ ممکن است کسى بگوید بعضى از علماى اسلام گفته اند مرز امر به معروف و نهى از منکر آنجاست که خطرى در کار نباشد, یعنى اگر پاى آبرو در میان بود, امر به معروف و نهى از منکر را رها کن , تا چه رسد به اینکه کارى کنید که جانتان به خطر بیفتد . حسین بن على فهماند که انسان در راه امر به معروف و نهى از منکر به جایى مى رسد که مال و فرزندان خودش را باید فدا کند .معنى نهضت حسینى اینست که امر به معروف و نهى از منکر آنقدر بالاست که تا این حد در راه آن مى توان فداکارى کرد  ( شهید مرتضی مطهری)

 نوشته شده توسط نشریه چشمه در پنج شنبه 86/12/16 و ساعت 4:31 عصر | نظرات دیگران()

حسین دیگر هیچ نداشت که فدا کند، جز جان که میان او و ادای امانت ازلی فاصله بود... و اینجا سدره المنتهی است. نه... که او سدره المنتهی را آنگاه پشت سرنهاده بود که از مکه پای در طریق کربلا نهاد... و جبرائیل تنها تا سدره المنتهی همسفر معراج انسان است . سدره المنتهی مرزدار قلمرو فرشتگان عقل است. عقل بی اختیار. اما قلمرو آل کسا، ساحت امانتداری و اختیار است و جبرائیل را آنجا بار نمی  دهند که هیچ ، بال می سوزانند . آنجا ساحت انی اعلم ما لاتعلمون است ، آنجا ساحت علم لدنی است ، رازداری خزاین غیب آسمان ها و زمین؛ آنجا سبحات فنای فی الله است و بقای بالله ، و مرد این میدان کسی است که با اختیار ،از اختیار خویش درگذرد و طفل اراده اش را در آستان ارادت قربان کند ... و چون اینچنین کرد، در می یابد که غیر او را در عالم اختیار و اراده ای نیست و هر چه هست اوست. اما چه دشوار می نماید طی این عرصات! آنان که به مقصد رسیده اند می گویند میان ما و شما تنها همین «خون» فاصله است ؛ تا سدره المنتهی را با پای عقل آمده ای، اما از این پس جاذبه جنون ، تو را خواهد برد... طی این مرحله دیگر با پای اراده میسور نیست ؛ بال می خواهد و بال را به عباس می دهند که دستانش را در راه خدا قربان کرد. این حسین است که عرصات غایی خلافت تکوینی انسان را تا آنجا پیموده است که دیگر جز جان میان او و مقصود فاصله نیست. آنان که با چشم ظاهر می نگرند او را دیده اند که بر بالین علی اکبر علی الدنیا بعدک العفا گفته است و بر بالین قاسم عز والله علی عمک ان تدعوه فلا یجیبک او یجیبک ثم لا ینفعک و اکنون بر بالین ابی الفضل عباس می گوید: الان انکسر ظهری و قلت حیلتی ،اما حجاب های نور را نمی بینند که چه سان از هم دریده و رشته های پیوند روح را به ماسوی الله چه سان ازهم گسسته ! نه ماسوی الله ، که اینجا کلام نیز فرشته سان فرو می ماند.مردانگی و وفای انسان نیز به تمامی ظهور یافت و آن قامت مردانه عباس بن علی با دستان بریده بر شریعه فرات، آیتی است که روح از این منزلگاه نیز گذشته است و عجیب آن است که آن باطن چگونه در این ظاهر جلوه می کند.

دستان عباس بن علی قطع شده بود که آن ملعون توانست گرز بر سر او بکوبد. اما تا دستان ظاهر بریده نشود، بال های بهشتی نخواهد رست. اگر آسمان دنیا بهشت است ، آسمان بهشت کجاست که عباس بن علی پرنده آن آسمان باشد؟ فرشتگان عقل به تماشاگه راز آمده اند و مبهوت از تجلیات علم لدنی انسان، به سجده در افتاده اند تا آسمان ها و زمین، کران تا کران ، به تسخیر انسان کامل درآید و رشته اختیار دهر به او سپرده شود؛ اما انسان تا کامل نشود، در نخواهد یافت که دهر، بر همین شیوه که می چرخد، احسن است. چشم عقل خطابین است که می پرسد: اتجعل فیها من یفسد فیها و یسفک الدماء... اما چشم دل خطاپوش است. نه آنکه خطایی باشد و او نبیند... نه ! می بیند که خطایی نیست و هرچه هست وجهی است که بی حجاب ، حق را می نماید. هیچ  پرسیده ای که عالم شهادت بر چه شهادت می دهد که نامی اینچنین بر او نهاده اند؟

 نوشته شده توسط نشریه چشمه در پنج شنبه 86/12/16 و ساعت 4:30 عصر | نظرات دیگران()

هر چه بود گذشت . آن روز از صد هزار تن یا سی هزار تن  یا هیجده هزار تنی که با پسر عقیل بیعت کردند از آن گروه که از شهرهای عراق یا حجاز به این کاروان پیوستند تنها پیکر های پاره پاره  و آغشته به خون هفتادو دو تن در این سوی و آن سوی این بیابان وحشتناک دیده می شد. اینها چه کسانی بودند ؟ مسلمانان راستین ! مسلمانانی که به جلسه امتحان آمدند و از عهده آن آزمایشی بدان سختی بخوبی بر آمدند . نه تنها خود در امتحان سربلند  شدند بلکه تا جهان باقی است به طالبان شرکت در چنین ازمایشی فهماندند اگر پیروزی می خواهند باید پاکباز باشند . آن چند ده هزار نفر دیگر که از ایشان نشانی نمی بینیم چسان ؟ مقصود بقیه بیعت کنندکان است . آنها مسلمان نبودند ؟ چرا ! آنان هم مسلمان بودند اما مسلمانی را تا آنجا می خواستند که به مال و جان آنان زیانی نرسد.همینکه دیدند امتحانی دشوار در پیش است ، به درون خانه های خود رفتند، درها را بستند و آسوده نشستند.

   هم اکنون قرنها از آن حادثه میگذرد . از آن تاریخ تا بحال کوفه چندین نسل را در پی هم بخود دیده است . ولی هر نسل که جای نسل پیشین را میگیرد . همه سال در چنان روز گرد مزار حسین فراهم می اید و چنانکه گویی از کرده نیاکان خود شرم زده است ، بر مزار او اشک می ریزد و با روح او پیوند دوستی واطاعت می بندد . اما راستی اگر ممکن بود تاریخ به عقب برگردد  و چنان صحنه ای دو باره تجدید شود این شرم زدگان و گریه کنندگان چه می کردند و با کدام دسته بودند؟  مگر نه اینکه گفته اند : کل یوم  عاشورا و کل ارض کربلا  پس به امروزمان نگاه کنیم ، براستی ما خود با کدام دسته ایم؟ آنها که در مخاطرات بیعت شکستند یا آنها که تا پای جان با ولایت ماندند ؟

مرحوم سید جعفر شهیدی

 نوشته شده توسط نشریه چشمه در پنج شنبه 86/12/16 و ساعت 4:30 عصر | نظرات دیگران()

خدایا اکنون که محرم آغاز می شود ماهی که زمان عمل کردن شناختهائی است که در رمضان دادیمان و ثبوت ابوحمزه سحرمان که « اللهم اجعل موتی قتلا فی سبیلک و علی مله رسولک » و ماه شناختن دشمن و دوست و ماه رسوا شدن همه مدعیان عبودیت تو و ماه زدن داغ ننگ و رسوائی بر پیشانی ظالمین و ماه لرزیدن پایه های حکومت یزید و یزیدیان ، ما را توفیق مبارزه بی امان عطا کن و قلبمان را از کینه دشمنان مان پر ساز که یزید زمان علی اصغرهامان را نیز به قتلگاه برده است .

خدایا این ننگ را بر ما مپسند که نسبت به وقایع بی تفاوت باشیم : پس « امه سمعت بذلک فرضیت به » و یا آنچنان سرمان را در قرآن فرو بریم که هدف اساسی قرآن را از یاد ببریم که باز بقول او وقتی که در صحنه نیستی هر کجا می خواهی باش چه به شراب نشسته باشی یا به نماز ، هر دو یکی است .

خدایا در این ماه که ماه مشخص شدن چهره های دشمن و دوست و منافق است ، ماهی که مرحله ثبوت تمام ادعاهایمان که « یا ابا عبدا... انی سلم لمن سالمکم و حرب لمن حاربکم الی یوم القیامه » ما را رسوا مکن ؛ بتو پناه می بریم از ابراز کثافت بار توجیه ، که برای شانه خالی کردن از زیر بار هر مسئولیتی توجیهی شرعی و عرفی داریم .

خدایا ، نگذار نقاب منافق و بیطرف بر چهره مان افتد و در این هنگامه جنگ حسین را تنها گذاریم که این از یزید بدتر است و جایگاه اسفل السافلین است و بئس المصیر . خدایا بما توفیق زندگی عطا کن که بزرگ شهید آموختمان که زندگی جز عقیده و پیکار در راه آن نیست و جز این هر چه است بیهوده است و همه خسران . خدایا ما را از خاسران قرار مده که : « ان حزب الشیطان هم الخاسرون » .

خدایا ما را بینش و شناخت عطا کن و از دسیسه های دشمن آگاهمان ساز ، و استوار بر جای بدارمان و لحظه ای غفلت را بر ما مپسند که زعیم فرمود : « اگر لحظه ای سستی ورزیم و از پای بنشینیم چنان ضربه ای خواهیم خورد که تا ابد سر بلند نتوانیم کرد .»

« ربنا افرغ علینا صبرا و ثبت اقدامنا وانصرنا علی القوم الکافرین » . پروردگارا باران رحمت خود را بر ما بریز و گامهای خسته ما را نیرو و استواری بخش و ما را بر این قوم ستمگر و چپاولگر یاری ده تا هلاکشان کنیم .

شهید زهره بحرینیان

... و تو ، ای آن که در سال شصت و یکم هجری هنوز در ذخایر تقدیر نهفته بوده ای و اکنون ، در این دوران جاهلیت ثانی و عصر توبه بشریت ، پای به سیاره زمین نهاده ای ، نومید مشو ، که تو را نیز عاشورایی است و کربلایی که تشنه خون توست و انتظار می کشد تا تو زنجیر خاک از پای اراده ات بگشایی و از خود و دلبستگی هایش هجرت کنی و به کهف حَصینِ لازمان و لامکان ولایت ملحق شوی و فراتر از زمان و مکان ، خود را به قافله سال شصت و یکم هجری برسانی و در رکاب امام عشق به شهادت رسی...

 نوشته شده توسط نشریه چشمه در پنج شنبه 86/12/16 و ساعت 4:30 عصر | نظرات دیگران()